Karol XI
Wittelsbach
Ulryka Eleonora
Oldenburg
Latem roku 1397, w na zamku w Kalmarze, za namową duńskiej królowej Małgorzaty I, trzy państwa skandynawskie – Norwegia, Dania i Szwecja – zawarły unię personalną, zwana później Unią Kalmarską. Królestwa uzgodniły, iż zjednoczone będą stanowić większą potęgę zarówno polityczną jak i militarną. Rządzić koalicją miał jeden silny władca wybierany spośród przedstawicieli państw członkowskich. Co prawda, głównym założeniem traktatu była równość wszystkich krajów, jednak w praktyce to Dania sprawowała największą władzę.
Szybko okazało się, że polityka wybranego na pierwszego króla triumwiratu – Eryka Pomorskiego – nie odpowiadała Szwecji. Interesy Danii, ku której przychylał swe ucho monarcha, sięgały w kierunku Niemiec, a w szczególności księstw Szlezwig i Holsztyn oraz Pomorza. Wybuchały tam częste konflikty zbrojne, w których Szwecja, chcąc nie chcąc, musiała brać udział. Kłóciło się to z polityką państwa, ponieważ w ówczesnych czasach prowadziło ono żywą wymianę handlową z północą Europą, sprzedając tam rudę żelaza.
Dopiero w 1521 roku Gustaw Waza stanął na czele powstania, które zwyciężywszy wojska koalicji pod Västerås, doprowadziło do oswobodzenia Szwecji z wiążących ją umów.
Spowodowało to jednak liczne konflikty i napięcia pomiędzy Szwecją i Danią, oraz toczące się z przerwami aż do XIX wieku wojny.
Próbą podtrzymania kruchego pokoju była chęć zaaranżowania małżeństwa pomiędzy dziewiętnastoletnim wówczas królem Szwecji – Karolem XI i duńską księżniczką Ulryką Eleonorą. Wysyłano posłańców z obu dworów, jednak mijały miesiące i nic nie wskazywało na to, że mariaż miał dojść do skutku. Dopiero interwencja matki księżniczki, Sofii Amalii spowodowała, że ustalono warunki sojuszu, a 7 czerwca 1675 roku, szwedzki poseł Nils Brahe poprosił w imieniu Karola XI o rękę Ulryki Eleonory, otrzymując zgodę od jej królewskiego brata, Christiana V.
Wszystko wydawało się układać po myśli przyszłych małżonków, jednak wmieszanie się Szwecji w prowadzoną przez Francję wojnę holenderską i w konsekwencji klęska wojsk Karola XI pod Fehrbellin, miejscowości na północ od Berlina, pomieszała szyki obu państw.
Christian V, widząc, że wojska szwedzkie nie są aż tak niepokonane, jak mu sie wcześniej wydawało, napisał do swojego przyszłego szwagra; „Cudowne róże miłości lepiej jest wysyłać do ogrodu radosnego pokoju niż na bitewne pola krwawej wojny”. Chcąc odzyskać utracone na rzecz Szwecji ziemie, Dania wypowiedziała jej wojnę, która przeszła do historii jako Wojna Skańska.
W obliczu zawieruchy dziejowej, nikt nie przypuszczał, iż plany małżeństwa zostaną zrealizowane, jednak nikt nie miał również czasu myśleć o zrywaniu zaręczyn. Tym oto sposobem, w 1679 roku, po podpisaniu pokoju, wznowiono przygotowania. Małżeństwo zawarte zostało 6 maja 1680 roku.
Szybko okazało się, że polityka wybranego na pierwszego króla triumwiratu – Eryka Pomorskiego – nie odpowiadała Szwecji. Interesy Danii, ku której przychylał swe ucho monarcha, sięgały w kierunku Niemiec, a w szczególności księstw Szlezwig i Holsztyn oraz Pomorza. Wybuchały tam częste konflikty zbrojne, w których Szwecja, chcąc nie chcąc, musiała brać udział. Kłóciło się to z polityką państwa, ponieważ w ówczesnych czasach prowadziło ono żywą wymianę handlową z północą Europą, sprzedając tam rudę żelaza.
Dopiero w 1521 roku Gustaw Waza stanął na czele powstania, które zwyciężywszy wojska koalicji pod Västerås, doprowadziło do oswobodzenia Szwecji z wiążących ją umów.
Spowodowało to jednak liczne konflikty i napięcia pomiędzy Szwecją i Danią, oraz toczące się z przerwami aż do XIX wieku wojny.
Próbą podtrzymania kruchego pokoju była chęć zaaranżowania małżeństwa pomiędzy dziewiętnastoletnim wówczas królem Szwecji – Karolem XI i duńską księżniczką Ulryką Eleonorą. Wysyłano posłańców z obu dworów, jednak mijały miesiące i nic nie wskazywało na to, że mariaż miał dojść do skutku. Dopiero interwencja matki księżniczki, Sofii Amalii spowodowała, że ustalono warunki sojuszu, a 7 czerwca 1675 roku, szwedzki poseł Nils Brahe poprosił w imieniu Karola XI o rękę Ulryki Eleonory, otrzymując zgodę od jej królewskiego brata, Christiana V.
Wszystko wydawało się układać po myśli przyszłych małżonków, jednak wmieszanie się Szwecji w prowadzoną przez Francję wojnę holenderską i w konsekwencji klęska wojsk Karola XI pod Fehrbellin, miejscowości na północ od Berlina, pomieszała szyki obu państw.
Christian V, widząc, że wojska szwedzkie nie są aż tak niepokonane, jak mu sie wcześniej wydawało, napisał do swojego przyszłego szwagra; „Cudowne róże miłości lepiej jest wysyłać do ogrodu radosnego pokoju niż na bitewne pola krwawej wojny”. Chcąc odzyskać utracone na rzecz Szwecji ziemie, Dania wypowiedziała jej wojnę, która przeszła do historii jako Wojna Skańska.
W obliczu zawieruchy dziejowej, nikt nie przypuszczał, iż plany małżeństwa zostaną zrealizowane, jednak nikt nie miał również czasu myśleć o zrywaniu zaręczyn. Tym oto sposobem, w 1679 roku, po podpisaniu pokoju, wznowiono przygotowania. Małżeństwo zawarte zostało 6 maja 1680 roku.
Gwiazda Krzyża św. Andrzeja - order ustanowiony przez Piotra I, zwany także Orderem św. Andrzeja Powołańca i był najwyższym odznaczeniem rosyjskim.
Napis "Пётр I Алексеевич" oznacza "Piotr I Aleksiejewicz ". Z tym panem będziemy mieli jeszcze do czynienia, więc póki co, nie pojawi się żadna notka o nim. Wszystko w swoim czasie.
Herb rodu Leijonsköld
"Cum Deo et victoribus armis" - "Dzięki Bogu i zwycięskim armiom" - dewiza Gustawa II Adolfa, Lwa Północy, o którym także będziemy wspominać jeszcze nie raz, więc jeszcze nie będzie notki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz